Geduld? Hoe lang nog?
Hoeveel keren heb ik de laatste twee jaar niet gezegd: “We zullen eens afspreken. Het is al veel te lang geleden dat we nog eens met elkaar zaten.”. Maar het kwam er maar niet van. Bij een volgende vluchtige ontmoeting zegden we opnieuw hetzelfde. Die afspraak kwam er uiteindelijk niet. De coronacrisis sloeg genadeloos toe!
Velen krijgen vandaag de kans niet meer. Het is erg dat je niet, of met een heel beperkt aantal genodigden, jouw huwelijksfeest, een doop- of een communiefeest niet meer kon of kan geven. Maar het ergste is toch wel dat we geen kans meer kregen of krijgen om afscheid te nemen van hen die we zo liefhebben. Corona maait hen weg. Weggerukt uit onze warme familie. Weg uit onze leefomgeving.
Bij het neerpennen van deze tekst gaan mijn gedachten automatisch naar mijn broer Erwin. Hij was amper 70 jaar. Hij stierf verleden jaar op woensdag 25 november in de namiddag. Alleen, in alle eenzaamheid. Ik vond hem die vooravond dood in zijn bed. Ja ik was in shock toen ik hem vond. Temeer omdat ik hem in de voormiddag nog aan de telefoon had. Hij voelde zich niet goed. Ik drong aan om hem naar de huisarts te voeren, om hem zelfs naar spoed te brengen. “Zo erg is het nu ook weer niet broer” zei hij me toen. Hij wilde mij waarschijnlijk niet tot last zijn.
Met een prachtige dienst, waarbij door de coronamaatregelen slechts 15 personen mochten aanwezig zijn, namen wij in intieme kring afscheid van hem. Er was geen koffietafel voor de familie, die had héél veel jaren om langs te komen voor de koffie…
Ik denk aan hen die Erwin van heel nabij gekend hebben en zijn afscheidsplechtigheid niet hebben mogen bijwonen om ons, familie en vrienden, de nodige steun te geven.
Ik denk aan die honderdduizenden doden in Europa, die door de coronapandemie niet de steun krijgen en geen stervensbegeleiding. Twee jaar reeds is onze leefwereld kil zonder sociaal, hartelijk en lijfelijk contact.
Maar er kwam gelukkig meer respect voor die beroepen die vaak werden en nog steeds worden ondergewaardeerd: de artsen en het zorgpersoneel dat het beste van zichzelf gaven en nog steeds geven met risico voor hun eigen gezondheid en welzijn. De boeren, winkelbedienden, de truckers… die er voor zorgen dat wij onze broodnodige voeding kunnen aanschaffen. De man of de vrouw die de vuilnis ophaalt. En zo kan ik maar doorgaan. Ja, voor zij die nog niet een peulschil verdienen van de voetballers die fortuinen verdienen en tal van voorrechten genieten.
Straks worden de coronamaatregelen opnieuw strenger. Niettegenstaande er in Vlaanderen 86,3% 65-plussers (80,50% in België) en 43,5% 18-plussers (39,6% in België) volledig zijn gevaccineerd + boosterprik. Een 2de boosterprik zit er aan komen. Onze vrijheid wordt al 2 jaar beperkt. Wanneer krijgen wij onze vrijheid terug? De wetenschappers en de politici weten het zelf niet! Hoe lang nog blijven de mensen het pikken… We willen onze vrijheid terug! Geduld is niet oeverloos.
Het verplegend en zorgpersoneel zitten al maanden op hun tandvlees. “Het is vechten tegen de bierkaai” wordt er meer dan eens geopperd. Maar ze houden vol. Maar zal het respect blijven voor die mensen, eens het dodelijke virus is overwonnen, die we vandaag met applaus bedanken? Ik hoop het van harte.
