Ouden van dagen, de derde leeftijd, grijsaards, babyboomers,… Wanneer het gaat om mensen van boven de zestig jaar worden al gauw eufemismen gebruikt die, bewust of niet, senioren wegzetten als een te verwaarlozen doelgroep. De ‘has-beens’ om het met een Engelse term te zeggen. Ze hebben hun kans gehad, nu is het aan de jongere mensen om het beleid te bepalen.
De vergrijzing? Als er al over gesproken wordt is het al snel in een problematische context. De onbetaalbaarheid van de pensioenen, de hoge facturen voor de zorg van zieke ouderen, het opdrijven van de woningprijzen die de jongere generaties dwingt uit te wijken en de stad te ontvluchten of simpelweg zij die het klimaat en – waarom niet? – de economie om zeep geholpen hebben. De schuld van vorige generaties die zich halsstarrig vastklampen aan een verleden dat nooit meer terugkomt of zelfs helemaal nooit heeft bestaan. Ouderen zijn een probleem en als ze al politiek relevant zijn is het omdat ze stilaan zo’n grote bevolkingsgroep zijn dat ze politieke partijen kunnen kraken of maken.
Toch mag je de senioren niet onderschatten! Mei 1968, zo’n 55 jaar geleden, mag volledig geschreven worden op het conto van die grijze generatie. Leuven Vlaams, Voeren Vlaams, de Marsen op Brussel…, maar ook de omvorming van een unitair koninkrijk naar een federale staat die onze Vlaamse gemeenschap op gelijke voet plaatst met de restanten van de centrale Belgische overheid. De senioren van nu zijn niet minder dan de originele protestgeneratie. De generatie die de tienercultuur uitvond. De generatie van het protestlied, maar ook van de elektrische gitaar die de geboorte van de rock ’n roll inluidde. Ook dàt zijn de senioren.
Stop met dat pamperen!
Deze mensen, want dat zijn ze in de eerste plaats, hebben nog steeds een rol te spelen in Vlaanderen, in onze stad, al was het maar als surrogaat voor de – soms bijna onbetaalbare – kinderopvang. Ze vormen het grootste deel van vrijwilligers in ziekenhuizen, woonzorgcentra, begeleiding van eenzamen… De grootouders van nu, de generatie waartoe ik – graag of niet – mezelf mag rekenen, hebben hun eigen bekommernissen en behoeften. Hun eigen noden en verzuchtingen. We willen geen betutteling, geen eufemismen. Ze willen geen beslissingen die boven onze hoofden worden genomen zonder enige inspraak. Ik herinner mij nog levendig de vraag die velen zich tijdens de coronapandemie stelden: “Heeft het nog zin om onze ouderen de nodige zorgen te geven?”. Of onlangs nog de uitlatingen van de Christelijke Mutualiteit-voorzitter Luc Van Gorp over euthanasie voor de ouderen. De ondertoon van zijn uitlatingen bezorgen mij rillingen. De schrik voor betaalbare zorg voor de ouderen zit er dik in. Nogal wat beleidsmensen vergeten dat wij na de 2de Wereldoorlog ons land hebben heropgebouwd en voor de huidige welvaart hebben gewroet. Wij hebben in het verleden ook ons deel van de belastingen betaald, ook nu nog trouwens. Er werd indertijd, toen wij werkten, genoeg van ons loon afgehouden om een ‘leefbaar pensioen’ te krijgen. Pensioen dat niet navenant is in verhouding met de afhoudingen tijdens onze actieve loopbaan van 40 à 45 jaar. Wij willen ons leven zelf in handen houden. Niemand moet ons opleggen wat wij moeten doen!
Foto Hugo De Bondt
