Het kan nog alle kanten op
Aan mijn ontslag als voormalig gemeenteraadslid en bestuurslid van de N-VA is er een lange geschiedenis vooraf gegaan. Van 2013 tot en met 2018 maakte ik deel uit van de gemeentefracte (= 10 gemeenteraadsleden en 3 OCMW-raadsleden). Elke maand was er voor de gemeenteraad en de bestuurvergadering fractievergadering. In de beste verstandhouding en in wederzijds respect werkten wij bijzonder goed samen. Enkel met onze fractieleidster kwam ik regelmatig in aanvaring en waren er spanningen over haar soms a-sociale standpunten.
Amper zes maanden voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 moest onze lijsttrekker (van 2007 tot einde 2011 was hij lid van en senator voor de CD&V) afzien van het kopmanschap. Er was voor hem geen plaats meer op de kandidatenlijst. De tweede op de lijst nam het lijsttrekkerschap over en met succes. Het vuurwerk tussen beiden bleef al die jaren nooit veraf. Op 14 oktober 2012 mocht N-VA Brugge 10 gemeenteraadsleden (waaronder ikzelf) en 3 OCMW-raadsleden afvaardigen. Nog nooit had de V.U. of de N-VA zo hoog gescoord in onze stad. Ik heb tijdens mijn mandaat heel wat kunnen bereiken en verwezenlijken. Met dank aan het toenmalig CD&V/SPA-stadsbestuur. Op deze periode van mijn leven ben ik bijzonder fier.
Bij het aanduiden van de lijsttrekker voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 werd er opnieuw met scherp geschoten tussen dezelfde twee die in 2012 streden om het kopmanschap van de Brugse N-VA-lijst. Er hadden zich toen inderdaad twee kampen binnen het afdelingsbestuur gevormd. De bemoeienissen vanuit de hoofdzetel heeft niet bijgedragen om rust in onze afdeling te brengen. Hoogoplopende ruzies, verbaal geweld, oeverloze discussies die tot niks leidden, onbeschrijflijke spanningen waren schering en inslag. Eenmaal de lijsttrekker werd verkozen (in het bijzijn van o.m. Geert Bourgeois en Sander Loonens) sloeg de verliezende lijsttrekkerskandidate definitief de N-VA-deur dicht en koos ietwat later voor Open VLD. De kandidatenlijst werd met verruimingskandidaten uitgebreid. Eén van hen, een vrouw, bood zich zelfs eens in ‘driekleurklederdracht’ op een fotosessie aan. Ik wees haar op haar kledij: “Weet je dat je de Belgische kleuren draagt?”. Kreeg ik van haar voor antwoord: “De N-VA is toch een Belgische partij!”. Zo zie je maar… Er wordt geen enkel onderzoek door de de partij uitgevoerd naar verruimingskandidaten… Hoe Vlaams-nationaal is de N-VA dan nog?
Eenmaal de lijsttrekker was gekend, werd kort nadien begonnen met de samenstelling van de kandidatenlijst. Nadat de definitieve kandidatenlijst door het Brugs bestuur werd goedgekeurd werd deze meermaals ‘aangepast’ door de lijsttrekker. Wij, mandatarissen en bestuursleden, moesten deze wijzigingen maar blijven slikken. Eendracht en sereniteit waren ver te zoeken. De algemene vrees bij heelwat van ons werd op de verkiezingszondag bevestigd! De Brugse N-VA leed een zeer zware nederlaag: ze behielden nog maar 5 gemeenteraadsleden en 1 afgevaardigde voor het BCSD (bijzonder comité van sociale dienstverlening).
Iedereen die mij kent weet dat ik bijzonder sociaal geëngageerd ben. Iets wat mij destijds heel erg bezwaarde is het volgende. In het begin van de zesjarige bestuursperiode deed ik het voorstel dat elk Brugs N-VA-gemeenteraadslid en -OCMW-raadslid (amper) 10 € van zijn/haar maandelijks inkomen als mandataris zou afstaan aan een Brugse armoedevereniging. Dit maakte een jaarlijkse totaalsom van 1.300 €. “Wie kan daar nu tegen zijn” dacht ik. Ho maar, dat kon niet volgens de fractieleidster. “Denk je daarmee stemmen te winnen?” kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd. Verbouwereerd antwoordde ik haar: “Ik ben niet zoals zovelen. Ik doe dat voorstel voor de mensen die het met veel minder moeten doen!”. Mijn voorstel werd nooit meer opgerakeld… Dat was mijn allereerste grote ontgoocheling in de N-VA: sociale empathie is haar vreemd. In de loop van deze legislatuur mocht ik meer dan eens geen schriftelijke vragen of interpellaties houden. “Dat ligt te gevoelig bij de mensen” of “Dat kan voor paniek zorgen” kreeg ik dan te horen…
Tijdens de verkiezingscampagne die voorafging aan de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 begon ik mij echt ongemakkelijk en geviseerd te voelen. Vaak kreeg ik van Brugse bestuursleden de opmerking dat ik te oud (!) werd om nog eens op te komen voor de komende verkiezingen. Goddank voelde ik mij nog steeds gesteund door de N-VA-senioren, ik had er anders al eerder de brui aan gegeven. Deze vereniging had ik, in de aanloop naar de verkiezingen in 2012, opgericht en werd begin 2019 opgedoekt bij mijn uitstap uit de N-VA.
Jaloezie, intriges, verwijten, achterklap werd meer en meer mijn deel. En dàt werd bevestigd. Op de N-VA-verkiezingsfolder, bestemd voor mijn thuisbasis Assebroek, werd ik zelfs niet vermeld. Bij huisbezoeken, achter mijn rug om en waarvan ik in het begin geen weet van had, werd ik door het Assebroeks vrouwelijk N-VA-gemeenteraadslid M. B. in een gitzwart daglicht gesteld. Zo zou ik, volgens haar, niet zelf mijn interpellaties en schriftelijke vragen opstellen. Het opzoekingswerk dat er aan vooraf ging deed ik ook niet zelf volgens haar! Mijn affiches op de openbare weg werden overplakt door onder andere datzelfde vrouwelijk N-VA-gemeenteraadslid, maar ook door andere N-VA’ers. Raamaffiches van mij zag je amper in het straatbeeld. Ook op de sociale media werden de posts van mij of over mij niet gedeeld. En zo kan ik maar doorgaan. De boycot was compleet en duidelijk zichtbaar.
De verkiezingsdag van 14 oktober 2018. De Brugse mandatarissen, bestuursleden en kandidaten kwamen ‘s avonds in een lokaal bijeen om de verkiezingsuitslagen op T.V. te volgen. Alras zagen wij dat N-VA Brugge heel slecht aan het scoren was. Eens de definitieve uitslag bekend was kwam de lijsttrekker, diep ontgoocheld, op mij toegestapt. “Ik vind het zo erg dat je niet opnieuw verkozen bent. Dat had ik niet verwacht. Maar ik beloof je dat je zult zetelen in het BCSD.”. Leeg en zwaar aangeslagen reed ik kort nadien huiswaarts.
De twee maanden na de gemeenteraadsverkiezingen waren heel zwaar voor mij. Het werd me duidelijk dat de wederzijdse liefde op was. Het afdelingsbestuur werd uitgebreid met de personen die op de laatste verkiezingslijst stonden. De bestuursvergadering waar de enige BCSD-afgevaardigde moest verkozen worden bood zich aan. Naast mij hadden zich nog drie kandidaten (één man en twee vrouwen) aangemeld. Uiteindelijk werd ik – niettegenstaande de belofte van… jawel – niet verkozen. Ik moest de duimen leggen voor een voormalig OCMW-raadslid. Maar wat bleek? De lijsttrekker had krak hetzelfde beloofd aan die twee vrouwen. Ik voelde mij bedot, gebruikt en bedrogen. Voor mij is een woord een woord en een belofte heilig.
Via mail bracht ik de algemene N-VA-voorzitter Bart De Wever en de N-VA-directeur Piet De Zaeger op de hoogte van mijn wedervaren. Tot op vandaag wacht ik nog steeds op hun antwoord! Zo behandelt de N-VA haar trouwe militanten. Vijftig jaar inzet, eerst voor de V.U. en nadien voor de N-VA. In januari 2019 zat ik nog een laatste maal aan tafel met afgevaardigden van het Brugse bestuur. Dat gesprek leverde niks op. De standpunten lagen te ver van elkaar. Verzoening was niet meer mogelijk. Uiteindelijk nam ik na deze ultieme samenkomst ontslag uit al mijn functies. Ook mijn lidmaatschap zegde ik op. Bepaalde standpunten die de N-VA innam op Vlaams vlak, niet nagekomen beloften, nieuwe gezichten uit extreem-rechtse bewegingen die lid werden en zelfs een plaats kregen op de N-VA-lijsten voor de verkiezingen, de arrogantie en de betweterij van de partijtop hebben mijn uitstap mede beïnvloedt. Ik voelde mij er helemaal niet meer thuis. Vele zogeheten ‘vrienden’ lieten mij toen vallen als een baksteen… Omdat ik het lef had…
