Rust zacht broerlief
Vandaag, zes maanden terug, verliet mijn broer Erwin, het tijdelijke aardse leven.
Plots, eenzaam en in stilte, ging jij de kilte in. Het onbekende tegemoet. Geen armen om je heen, jouw hand niet in mijn hand, zelfs geen kus. Neen, geen afscheid… Wel verdriet, ja nog steeds veel tranen.
Ik koester onze gezamenlijke kinder- en jeugdtijd. We waren ontzettend veel samen: spelen, ravotten, kattenkwaad uithalen, in de jeugdbeweging… Later, eens jonge volwassenen, gingen we elk onze weg: jij ging meer het rebelse pad op als Provo. Ik liet mij meeglijden in de Flower Power-beweging. We waren zo verschillend, maar konden elkaar niet missen. We stonden steeds klaar voor elkaar.
Je waart zo dankbaar voor het weinige dat ik voor je deed. Je wilde niemand tot last zijn. Ik hoor nog steeds jouw stem, jouw lach, jouw droge humor.
Ik kan je nog steeds niet los laten. Je liet mij verweesd achter. De tijd zal mij nog meer de tijd moeten gunnen om jouw gemis te verwerken. Om te helen wat gebroken is…
Ik mis je enorm!
Rust zacht lieve broer!
Foto: Erwin (Familie-archief De Bondt)
