Vandaag werd mijn moeder, Joanna Weymiëns (weduwe van huisarts Albert De Bondt), ook gekend als ‘madam van den dokteur’ 100 jaar. Dat werd met vlag en wimpel gevierd in het woonzorgcentrum ‘Ten Boomgaard’. Stads- en OCMW-troepen werden opgetrommeld, met op kop de burgemeester, de OCMW-voorzitter en de WZC-directeur om er een uitzonderlijke en memorabele dag van te maken. Wegens de coronamaatregelen mochten haar nog drie levende kinderen, een kleindochter en een achterkleindochter – dus heel beperkt – op haar viering aanwezig zijn. Gepakt en gezakt reden wij in de namiddag naar het woonzorgcentrum. Personeel en vrijwilligers stonden ons reeds op te wachten. Zij hadden er alles aan gedaan om er een gezellige en overgetelijke namiddag van te maken. De feestelijk versierde tafel vol met bloemen, kaartjes en geschenken nodigde ons uit om aan te schuiven. Erg onder de indruk en heel geëmotioneerd werd zij in de cafetaria gebracht.
Mijn gedachten gaan terug naar de jaren 1960-1970. Bij velen is nog steeds het beeld van mijn moeder op het oog geprent. Ze was, en is nog steeds (!) een klassevolle dame. Wanneer zij door de straten flaneerde zoog zij de nieuwsgierige blikken naar zich toe. Haar autootje, een Dauphientje, later haar hagelwitte Caravelle-cabrio lokten nieuwsgierige blikken en commentaren. Menig man of jongeman floten haar na terwijl hun jaloerse echtgenotes hoorbare schande spraken van zoveel charmante en kortgerokte schoonheid. Ongetwijfeld was de eerste en trotse feministe van Vlaanderen die zichzelf etaleerde!
Zij was een onvervalste diva en was gepassioneerd door schoonheid. De zomervakanties hadden steevast Zuid-Frankrijk als bestemming. Het bruisende Cannes met de ‘beau-monde’ was haar absolute favoriet. Zo zat ze mee aan tafel met filmiconen zoals Sophia Loren, Liz Taylor, Richard Burton, Gina Lollobrigida en andere grote sterren van het witte doek. Heelwat van deze unieke momenten werden door mijn vader op de gevoelige plaat vast gelegd.
Haar leven was zeker niet altijd rozengeur en maneschijn. Zoals die tijd kort na Wereloorlog II (repressie) heeft haar veel leed, pijn en verdriet gebracht. Het vroege heengaan van mijn vader (7 juni 1979) tekende haar. Ook het afscheid van haar zonen (mijn broers) Wim (13 november 2013) en onlangs nog van Erwin (25 januari 2021) vielen haar ontzettend zwaar: “Afscheid nemen van een kind is het ergste wat een ouder kan overkomen.”
Sinds een paar jaren is het woonzorgcentrum ‘Ten Boomgaarde’ haar thuis geworden. De liefdevolle en de uitstekende zorg van het personeel hebben er mee voor gezorgd dat wij haar vandaag in de bloemen mogen zetten als eeuwelinge.
Lees het artikel uit de Krant van West-Vlaanderen / het Brugsch Handelsblad
