Niemand kwam nog te laat.
Onze pastoor van destijds, E.H. Jozef Cnudde, was een heel goede vriend van mijn vader zaliger. Hij was een statige, rijzige grote man die respect afdwong en indruk maakte. Velen verwachtten dat hij begin de jaren vijftig bisschop van Brugge zou worden. Uiteindelijk moest hij de duimen leggen voor de véél rijkere brouwerszoon E. De Smedt. “Ik ben gelukkig dat ik parochieherder mocht blijven” vertrouwde hij ooit mijn vader later toe.
Op zon- en feestdagen en bijzondere dagen droeg hij geen zwarte robe, maar een beige robe met bijpassende hoed. Ik zie hem nog levendig voor mij, prachtig om zien! De minzame herder van Kristus-Koning was heel graag gezien, maar hij kon ook wel eens extreem scherp uit de hoek komen.
Hij was ‘berucht’ voor zijn prachtige (soms ook wel échte donder)preken die hij hield tijdens de zondagse hoogmis. Van heinde en ver kwamen de gelovigen onze parochiekerk stampvol vullen. Maar hij had een hekel als hij tijdens zijn sermoenen gestoord werd door telaatkomers. Na de hoogmis, kwam hij samen met mijn vader, naar huis ‘aperitieven’. “Albert”, vertrouwde hij mijn vader toe, “het is genoeg geweest. Ik heb het gehad met het piepen van de kerkdeur, het weergalmen van de dameshakken, het schuiven van de stoelen door de telaatkomers.”. Wij verwachtten ons de volgende zondag aan een nieuwe stunt van de pastoor.
En ja hoor, die zondag was het prijs! Ik was toen misdienaar van dienst en kon dus alles goed overschouwen. De parochieherder was nog maar pas aan zijn sermoen begonnen. De kerkdeur piepte, hakken weergalmden. Stoelen schuifelden over de vloer. Telaatkomers namen plaats. De pastoor stopte zijn sermoen… Er gingen minuten in oorverdovende stilte voorbij… Iedereen hield de adem in… Zijn krachtige stem bulderde door de kerk: “Iedereen is welkom in het Huis van God. Maar kom in het vervolg wel op tijd. Neem nu maar plaats. Voorts verzoek ik iedereen die nog van plan is te laat te komen de eredienst niet meer te verstoren en tot het einde en staande achteraan de kerk de misviering mee te volgen.”.
Rood aangelopen namen de overige telaatkomers hun plaats in. Opnieuw minutenlang oorverdovende stilte… Eindelijk zette de pastoor zijn sermoen verder tot opluchting van de telaatkomers. De volgende zondagen kwam niemand nog te laat.
Foto door Mikhail Nilov
