Ook hij wees me de weg
Het overlijden, op 3 augustus ll., van oud-OCMW-voorzitter en oud-burgemeester Fernand Bourdon, heeft mij diep beroerd. Op 87-jarige leeftijd overleed hij in Brugge: de stad waarvan hij slechts 2 jaar burgervader mocht zijn. In 1992 kreeg hij de onverwachte en ondankbare taak om Frank Van Acker, die te vroeg door ziekte overleed, als burgemeester op te volgen.
In de late jaren tachtig leerde ik Fernand Bourdon, toen OCMW-voorzitter, heel toevallig op een stadsreceptie kennen.
Een paar dagen voordien kwam ik met mensen in contact die het zwaar hadden en dringend hulp behoefden. Voor de allereerste toenadering tot en het gesprek met ‘de OCMW-voorzitter’ trok ik mijn stoutste schoenen aan. Ik vreesde dat hij me zou wegzenden met een of ander foefje. Maar neen hoor, integendeel. Ik tikte hem op de schouder en met bevende stem vroeg ik of hij een momentje had voor mij. Op zachte toon vroeg hij: “Hoe kan ik je helpen?” terwijl wij op een rustiger plekje toestapten. Ik schrok mij een hoedje. Hij kende mij van haar noch pluimen… Hij zou luisteren naar mij… Nog ietwat nerveus riep ik zijn hulp in om die mensen in nood te helpen. Hij stelde mij op mijn gemak en nam de tijd om naar mijn verhaal te luisteren. Hij keek niet voortdurend rond, zoals politici wel meer dan eens doen. Neen. Zijn blik was op mij gefocust en al zijn aandacht was voor mij. Zodanig zelfs dat ik mij enigzins ongemakkelijk voelde.
Nadat hij mijn betoog, dat nogal wat tijd in beslag nam, had aanhoord vroeg hij plots: “Ben jij niet een zoon van de huisarts dokter De Bondt die een tiental jaren terug overleed?”. Ik schrok. Ik stond perplex. Hoe kon hij mijn vader gekend hebben en hoe kon hij mij kennen? Tot hij zei: “Ik ben uw vader dikwijls in het A.Z. Sint-Jan tegen het lijf gelopen toen hij zijn patiënten kwam bezoeken. Je vergezelde hem dikwijls. Het klikte tussen jouw vader en mij. Dikwijls zijn wij samen iets gaan drinken.”. Een hand gleed in zijn vestzak en haalde er een adreskaartje tevoorschijn. “Ik verwacht je maandag om 11 uur op mijn kantoor.” Dat was mijn alleerste contact met Fernand. Ik wist dat ik bij de juiste politicus terecht ben gekomen. Een warm gevoel kwam over me heen. Hij straalde rust, eerlijkheid, vastberadenheid en warmte uit. Empathie zelfs.
Die maandag was ik op de afspraak. De deur van zijn kantoor stond wagenwijd open. Mijn hart klopte in mijn keel. De woorden van mijn vader indachtig die ooit tegen me zei: “Een openstaande deur nodigt altijd uit en zonder schroom moet je dan binnen stappen” bracht mij tot rust. Fernand verwachtte mij. Hij zei zonder omhaal: “Ik heb het nodige gedaan om die mensen te helpen.”. De dag nadien werd bevestigd dat er een oplossing voor die mensen in nood werd gevonden. En ja hoor, ook tussen ons was die klik!
Het is niet bij die éne afspraak gebleven. Er zouden er nog veel volgen. Hij zou nog veel mensen helpen… Van welke kleur of strekking ze ook waren. Ook deze minzame (en soms ook wel eens nukkige) Fernand heeft mij, als jonge dertiger, de weg getoond naar sociaal engagement.
Bedankt Fernand voor uw voorbeeld. Rust zacht! Je hebt het dik verdiend.
Fernand Bourdon was gemeenteraadslid, schepen, OCMW-voorzitter en burgemeester van de stad Brugge.
