Bots op Sidonie
De lente kwam om de hoek piepen in 1965. Ik was juist 17 jaar geworden. In de zomervakantie van het vorige jaar had ik voor de allereerste keer een meisje, ‘M’ genaamd, leren kennen. Dankzij de jeugdbeweging zagen wij elkaar toen regelmatig. Het werd al snel iets meer dan ‘kalverliefde’. Maar eens terug school zagen wij elkaar heel wat minder. Sinds de kerstvakantie hadden wij elkaar niet meer gezien. Het verlangen naar elkaar was immens. De vlinders in de buik kregen de bovenhand. We moesten elkaar zo snel mogelijk zien. Er was wel een probleem: onze ouders hadden nog geen weet van onze gevoelens voor elkaar. Het moest dus in het geniep gebeuren…
In die tijd golden er echter strenge schoolmaatregelen om jongens en meisjes gescheiden te houden. Maatregelen zoals ondermeer: a. de verschillende start- en einduren van de lessen van de jongensscholen enerzijds en de meisjesscholen anderzijds; b. steeds de kortste weg nemen tussen de school en thuis; c. nooit op straat met iemand van de andere sekse en d. nergens stoppen. Deze maatregelen werden steekproefgewijs streng gecontroleerd door subregenten en leraars.
Ik had besloten om een welbepaalde avond alle regels aan mijn laars te lappen en mijn kans te wagen. Daar de school van ‘M’ 10 minuten later dan mijn school de deuren sloot rammelde ik wat langer in mijn klas om tijd te winnen. Mijn vriend kwam mij aanporren om samen naar huis te gaan. “Ga maar, ik probeer straks ‘M’ te zien.”. “Je zult gepakt worden” waarschuwde hij me en maakte zich uit de voeten.
Heel goed oplettend en op mijn ‘qui-vive’ begon ik aan mijn onderneming. Uiteraard nam ik niet de kortste weg naar huis. Niet wetende dat Sidonie (de lapnaam van de subregent vanwege zijn lange gestalte en extreem lange neus) zich achter de ‘verboden hoek’ had opgesteld, liep ik bots op hem. “Haha Bontje. Betrapt!” riep hij triomfantelijk. “Is dat de kortste weg naar huis? Wat doe jij hier?”. Tja, wat een vraag dacht ik bij mezelf. “Ik wilde een meisje zien.”. “Je kent het recept? Haal je klasagenda maar boven. Drie zaterdagen strafstudie!” Dàt en nog wat commentaar krabbelde hij er in. Ja, medelijden had hij niet. “Morgenvroeg, voor de aanvang van de lessen, verwacht ik jou in mijn bureau mét uw ondertekende klasagenda. En nu recht naar huis” gebood hij mij. Bedroefd slenterde ik naar huis toe… ‘M’ had ik niet gezien, niet kunnen spreken…
Thuis gekomen stapte ik, met mijn klasagenda in de hand, mijn vader zijn consultatiebureau binnen. “Vake, wil jij mijn agenda tekenen aub? De subregent heeft er iets in geschreven.” “Oei!” zei hij “Iets uitgehaald?”. Ik: “Eigenlijk niet, maar ja…”. Aandachtig las mijn vader de nota maar tekende niet. Met een fijne glimlach antwoordde hij: “Ik ga morgen met je mee naar de subregent.”.
Met rasse pas stapten wij de volgende morgen het bureau van de subregent binnen. “Goede morgen Eerwaarde. Ik ben verheugd te vernemen dat mijn zoon normaal is. Dat je hem terecht wijst vind ik oké. En dat hij gestraft wordt omdat hij de regels overtreden heeft, ook daar kan ik mij in vinden. Maar daarvoor drie zaterdagen strafstudie? Daar ga ik niet mee akkoord. Dat is niet in verhouding” besloot mijn vader zijn betoog. Geschrokken en in zijn mond geblazen antwoordde Sidonie: “Ik zal het bij een waarschuwing houden dokter.”.
‘s Avonds na het eten wilde mijn vava natuurlijk meer weten over mij en ‘M’. Nadat hij mijn verhaal had aanhoord zei hij me: “Ik vermoedde al langer dat je verliefd bent. Een goede keuze jongen. Ik ken ‘M’, zij is de dochter van J. (J. was een heel goede vriend van vake). Ik moet zaterdag immers op huisbezoek voor zijn zwaar zieke vrouw. Ik zal hen inlichten dat jullie ‘liefjes’ geworden zijn. We zullen allen samen de opties bekijken en duidelijke afspraken maken zodat jullie elkaar regelmatig kunnen ontmoeten.”. En zo geschiedde. Een week later, op zondag, werden ‘M’ en haar ouders bij ons thuis verwacht voor een etentje. Er werden toen inderdaad onderling klare en duidelijke afspraken gemaakt. Uiteindelijk werd overeengekomen dat wij elkaar in de weekends mochten ontmoeten. Op voorwaarde dat ze steeds wisten waar we ons bevonden en zolang onze studies er niet onder leden. Als dat geen mooie overeenkomst was.
Had ik geen fantastische vader?
Foto door Min An
