Een terugblik op 2021
2021 was mij het jaartje wel.
We bleven voor het tweede jaar in de greep van de coronapandemie. Opnieuw stierven duizenden mensen aan covid. Voor het tweede jaar werd onze vrijheid aan banden gelegd. Zelfs nu, na twee vaccinaties en een eerste boosterprik, is er nog geen klaarte te ontwaren in die donkere tunnel. De ziekenhuizen werden opnieuw overspoeld. Het verplegend personeel zat op haar tandvlees. Verplegenden en verzorgenden moesten afhaken omdat ze zelf ziek werden of omdat ze de maandenlange werkdruk niet meer aankonden. Ook het personeel in de woonzorgcentra werd niet gespaard.
2021 was hét jaar van de frustratie voor de politiek. Het moest het jaar van hoop en herwonnen vrijheid worden. Maar het werd een harde les van nederigheid. Het virus ondermijnde sterk het regeringswerk. De verantwoordelijke politici klungelden maar voort en leden zwaar gezichtsverlies. De onderlinge tegenspraak en ‘vuurtjes stoken’ in de coalities waren schering en inslag. De onmacht van de politieke kaste was nog nooit zo duidelijk. Premier De Croo en Vlaams minister-president Jambon verpersoonlijkten die tragiek.
De gigantische PFOS-vervuiling rond de 3M-fabriek in Zwijnaarde en de wijde omgeving zorgde voor veel beroering. Zoals het een Amerikaanse multinational past doet zij alsof haar neus bloedt. Zij relativeren, vallen uit lucht, weten van niks… Nochtans lopen heel wat schadeclaims in Amerika tegen 3M. Mijn bewondering voor de Vlaamse minister van Omgeving Zuhal Demir kreeg een enorme boost. Met een grote dosis lef en een ongezien doorzettingsvermogen ging zij de strijd aan met die vervuiler. Soms zelfs tegen de standpunten van haar partij en de Vlaamse regering in.
De extreme overstromingen in juli in Wallonië zullen voor altijd op mijn netvlies gegrift blijven. De watermassa sloeg op hol en het water kwam metershoog in de huizen te staan. Gebouwen stortten als kaartenhuisjes in elkaar. Auto’s, caravans, bomen, meubilair… werden de speelbal van het watergeweld. Alles werd meegesleurd. De getroffenen vluchtten het dak op. Een veertigtal mensen overleefden deze gigantische ramp niet. Wie nu nog ontkent dat deze ravage geen gevolg is van de klimaatverandering is ziende blind. Ook dit keer zorgde het gehakketak tussen de federale en de Waalse regering voor veel ergernis. Een ongeziene stroom van Vlaamse solidariteit en financiële hulp kwam op gang. Brandweerkorpsen, Civiele Bescherming, onnoemlijk veel organisaties en vrijwilligers zakten massaal af naar het zuiden van ons land. Ze hielpen er de slachtoffers ontzetten, stonden hen bij en hielpen hen bij het puin ruimen. Nu nog helpen Vlaamse vrijwilligers de beschadigde woningen ietwat (voorlopig) leefbaar te maken. In afwachting van de uitkering van de schadevergoedingen en de beloofde financiële hulp van de overheid voor de definitieve renovatie of heropbouw van die woningen.
Door onophoudelijke hevige regenval einde november werd ook de Westhoek niet van ellende gespaard. De IJzer trad als nooit voorheen uit haar oevers. Er werden bressen geslagen in de dijken. Akkers, weiden en tuinen kwamen kilometers ver blank te staan. Huizen, auto’s en meubilair werden ook hier zwaar beschadigd. Pas een paar dagen later trok het water weg en mochten getroffenen en vrijwilligers ook daar aan de slag.
In 2021 werd ook veel, om allerlei redenen, betoogd. Maar vooral de demonstraties tegen het coronabeleid waren heftig. Duizenden mensen kwamen vreedzaam protesteren, maar een honderdtal heethoofden zorgden voor negatieve publiciteit. Vuilniscontainers, auto’s en politiecombi’s werden in brand gestoken. Straatmeubilair en eigendommen werden vernield. Ordetroepen en ambulances werden bestookt met alles wat die hooligans konden gebruiken. Telkens vraag ik mij dan af: “Waarom toch? Die mensen doen hun werk en zorgen voor ons welzijn.”. Gisteren, op Oudejaarsdag, was het opnieuw hommeles in Antwerpen, Brussel en Gent. Eens te meer konden heethoofden hun aanvals- en vernielingsdrang niet onderdrukken en sloegen en smeten er op los.
Opnieuw kwamen politici in opspraak. De ene politica, Vlaams parlementslid, krijgt (na vermeende fraude) nog steeds haar volledige wedde als parlementslid. Na protest van de publieke opinie moest de politiek actie ondernemen. Er werd beslist om haar nog 60% van haar maandwedde toe te kennen in afwachting van haar proces ten gronde. De andere, burgemeester, had een ‘inschattingsfout’ (te vroege covidvaccinatie voor haarzelf en een paar van haar medewerkers) gemaakt. En daarvoor wordt zij door de Vlaamse minister van Binnenlandse Zaken Bart Somers vanaf februari 2022 geschorst met volledig verlies van haar maandwedde voor zes maanden. “Waar is de logica?”. Alle Belgen gelijk voor de wet? Vergeet het maar!
Uiteindelijk de zware gasontploffing op Oudejaarsdag in Turnhout. Eén slachtoffer werd levend van onder het puin gehaald. Vier personen lieten het leven.
Het voorbije jaar een donkere periode? Mijn blog komt misschien wellicht zo over. Maar covid-19 zorgde voor een blauwdruk van vorig jaar. Hopelijk overwinnen we eindelijk in 2022 de pandemie en krijgen wij opnieuw dat broodnodige vrijheidsgevoel. “Hoop doet leven!”. Ik blijf, en dat is mijn aard, optimistisch vooruit kijken.
Ik dank alle artsen, het verplegend en het verzorgend personeel, de politiediensten, de brandweer, de burgerbescherming, de winkeliers, de truckers, de vuilnisophalers, de vrijwilligers… voor hun onverdroten en belangloze inzet het voorbije jaar. Ik wens jullie van harte een rustiger 2022!
