De ver-van-mijn-bed show
Onze politici hebben amper aandacht voor armoedebestrijding. Onmiskenbaar worden middelen weggetrokken. Steeds meer alleenstaanden en gezinnen moeten zien rond te komen met een leefloon en gaan ook sneller aankloppen bij voedselbanken. Het tekort aan betaalbare woningen en de huidige sterke stijging van de energiefactuur zal hun situatie zeker niet vooruit helpen.
De Vlaamse regering zwijgt over de armoede in ons gewest. Na september vorig jaar is de noodzaak om de armoede terug te dringen verdwenen. In het plan ‘Vlaamse Veerkracht’ is er opnieuw geen woord over de strijd tegen armoede. De armoededoelstellingen zijn verdwenen. Daarentegen werden wel federale maatregelen genomen zoals bv. de (lichte) verhoging van de minimumuitkeringen en de minimumlonen. Vlaamse politici, van welke kleur ook, schiet eindelijk eens in actie!
Cijfers liegen niet. 10% van de Vlaamse bevolking leeft sinds 2007 onder de armoedegrens. Sinds 2015 is het aantal leefloners opgelopen tot 60.000 in Vlaanderen en 210.000 in België. Ook de Belgische regionale voedselbanken zien de mensen die bij hen aankloppen gestaag stijgen: in 2019 boden zij voedsel aan 400.000 mensen. Vanaf 2020 steeg dit aantal met 15%. En dat wijst ontegensprekelijk op de zware tol van de coronapandemie voor de sociaal zwakkeren.
Maar de pandemie heeft nog veel meer mensen, die het reeds moeilijk hadden om rond te komen, dieper in de miserie geduwd. Zoals werknemers die in een onzeker statuut werkten (poetspersoneel, keukenpersoneel…) verloren elke vorm van inkomen, terwijl de midden- en de hoge inkomens soms meer overhielden dan voor de pandemie.
Corona noopte de regeringen om de zware sociale gevolgen op te vangen. Vrij vroeg richtte de federale regering de ‘Werkgroep Kwetsbaren’ op. Schoorvoetend richtte de Vlaamse regering, maanden later, een dergelijle werkgroep op. Er werden dringende en goede maatregelen genomen. Zo onder meer het onmiddellijk toepassen van tijdelijke werkloosheid, het optrekken tot 70% van de werkloosheidsvergoeding, extra kinderbijslag, het versterken van het sociaal energiefonds, extra budget voor aanvullende steun én voedselbonnen.
Het grootste deel van de steunmaatregelen zijn meestal terechtgekomen bij de bedrijven en de mensen die werkten. Terechte steun trouwens. Want zonder deze financiële steun zou er van ons sociaal-economisch systeem niet veel overgebleven zijn. Maar dit heeft de mensen die het reeds zwaar hadden weinig geholpen. Want slechts een klein deel van die extra uitgaven gaat naar de mensen die zich reeds in of in bijna armoede bevinden. De rekening voor de sociale maatregelen voor de meest kwetsbare mensen bedraagt voor Vlaanderen slechts 55 miljoen euro tegenover deze voor de federale (= Belgische) overheid 165 miljoen euro. Een peulschil tegenover de 1,3 miljard euro die is uitgetrokken voor de tijdelijke werklozen en de miljarden euro’s ondersteuning die naar bedrijven gaan.
De ongelijkheid in onze samenleving wordt alsmaar groter. Het leven wordt steeds duurder: de inflatie schoot deze maand naar zijn hoogste niveau na bijna 40 jaar en die nu 7,59% bedraagt.De consumptieprijzen slaan met de regelmaat van een klok op: ‘minder voor meer geld!’ De huishuren op de privémarkt schieten de hoogte in. De energieprijzen slaan op hol. Ook gezinnen met een minimum- of gezinspensioen zien zwarte sneeuw. Twee-inkomensgezinnen krijgen het steeds moeilijker om tegen het einde van de maand alle rekeningen te betalen. Ook ik maak mij daaromtrent grote zorgen. De coronapandemie heeft grote gensters geslagen…
Foto door MART PRODUCTION
