Ouderenzorg
Hulde aan de verplegenden en de verzorgenden die in de woonzorgcentra werken. Mijn moeder is sinds een paar jaren in een Brugs woonzorgcentrum opgenomen. Mijn schoonmoeder nog maar een paar maanden. Ik maak van heel dichtbij mee met hoeveel passie en liefde het woonzorgpersoneel de soms héél oude en héél lastige bewoners verzorging en warmte geven.
Pies, poep, spugen, overgeven… Bewoners die het personeel uitschelden, die dolen, die tegenstribbelen, die slaan, die schreeuwen… Maar ze blijven doen wat ze moeten doen, met de glimlach: geduldig, rustig en vriendelijk. Zorgvuldig en met een engelengeduld worden de bewoners gewassen en worden ze geholpen met plassen en poepen. Natte bedden worden zonder morren verschoond. Ongelukjes worden snel verholpen.
Deze ‘engelen in de ouderenzorg’ zijn er steeds om de bewoners te helpen en te begeleiden in hun laatste tocht. Niets is hen te veel. Ze nemen de tijd om naar hen te luisteren en praten rustig om hun angsten en onrust zoveel mogelijk weg te nemen. De verweerde handen nemen ze in hun warme zorgende handen. Ze zijn zo lief voor de ouderen.
Mijn 100-jarige moeder – in tegenstelling tot mijn eveneens 100-jarige schoonmoeder die nog heel goed is in haar hoofd – is reeds ver gevorderd in haar dementie. Stappen kan ze niet meer, ze zit in een speciale rolstoel. Haar zicht is fel achteruit gegaan en ze hoort omzeggens niet meer. Als ze al praat is het heel stil en moeilijk verstaanbaar. Ze leeft nu diep in haar verleden. Niet meer in het heden… Ze stelt zich zoveel vragen zoals: “Waar ben ik? Wat doe ik hier? Waar is Berke (dat is mijn vader)? Ik zie mijn mama en papa niet meer. Wie ben jij? Ik ken je niet.”… Ze bibbert, ze zoekt naar haar woorden… Ze is zoekende… Ze eet bina niet meer, drinken doet ze wel. Is het voor haar genoeg geweest? Het doet mij hartepijn om haar zo uit het leven te zien wegglijden. Ze leefde zo graag. Het doet pijn dat ze mij niet meer herkent als haar kind, als haar zoon Hugo. Ze herkent en kent niemand meer. Hoelang heeft ze nog? Zal ik haar bij mijn volgend bezoek nog levend terug zien?
Staan wij er wel genoeg bij stil wat een impact de verplegenden en de verzorgenden hebben op deze ouderen? Hoe het voor hen moet zijn om zoveel leed, verdriet en misère te moeten zien, te horen, te moeten meemaken, te moeten mee-beleven en te moeten meedragen? Wat een kracht en steun er van hen uitgaat? Ik ben zo blij met hen!
Bedankt aan àlle verplegenden en verzorgenden!
Foto door Karolina Grabowska
