En maar wachten…
Minder voor meer! De energiefactuur, benzine, stookolie, de consumptieprijzen,… bereiken ongeziene recordhoogtes. Maar ook wie een huurwoonst (op de privémarkt) zoekt stoot op steeds maar hogere prijzen. Dat brengt heel wat kopzorgen mee voor wie daar niet de middelen voor heeft. Is kwaliteitsvol en betaalbaar wonen dan geen basisrecht (meer) in ons land?
Alleen al in Vlaanderen stonden verleden jaar bijna 170.000 personen op de wachtlijst voor een sociale woonst ingeschreven. In 2019 waren er dat nog 153.510. Een stijging dus van 10% op één jaar tijd! Ik krijg zo de indruk dat deze onrustwekkende evolutie geen prioriteit (meer) is voor de Vlaamse overheid. De kandidaten moeten wachten, héél lang wachten op hun sociale woning. Volgens de Vlaamse minister voor wonen wordt er na 3 à 4 jaar wachten een woning aangeboden. Maar dat is absoluut niet waar! Ik ken mensen die reeds veel langer wachten.
Zoals dat gepensioneerd echtpaar met een jaarlijks inkomen (gezinspensioen) van 24.43518 €. Zij wachten reeds 14 jaar op een sociale woning! Al die jaren betaalt dat koppel dus een voor hen verloren besparing – doordat zij op de privémarkt moeten huren en dus meer huur betalen – van minstens 200 € per maand. Over 14 jaar maakt dit voor hen één jaarinkomen! Pas sinds augustus dit jaar krijgen zij een maandelijkse tegemoetkoming van het agentschap ‘Wonen Vlaanderen’ van 65,78 € per maand. Een druppel op een hete plaat!
Er zijn tienduizenden wachtenden die zich in eenzelfde situatie bevinden als voormeld. Dus niet alleen gepensioneerden, maar ook werkenden met een laag inkomen of mensen met een vervangingsinkomen… Ze moeten heel karig zijn met hun uitgaven en zich veel ontzeggen om de maand financieel door te komen. Om toch al hun maandelijkse vaste kosten en hun levensmiddelen te kunnen betalen. Er mogen er zich dan nog geen (zware) tegenslagen voordoen zoals bijvoorbeeld langdurige ziekte of verlies van werk. Met al de prijsstijgingen van de laatste tijd zullen die mensen het nog zwaarder krijgen.
Verleden jaar leefde 10% (= 660.000 mensen) van de Vlaamse bevolking in subjectieve armoede. Die bevolkingsgroep leeft dus in een situatie waarvan zijzelf aangeeft moeilijk tot zeer moeilijk rond te komen met hun beschikbaar inkomen. Deze bevolkingsgroep zal het komende jaar nog toenemen. Het maakt dus een groot verschil wanneer 200 of 250 € meer per maand kan gespendeerd worden aan noodzakelijk levensonderhoud.
De Vlaamse overheid heeft zich tot doel gesteld om tegen 2025 50.000 nieuwe woonentiteiten (woningen en flats) op te trekken. Daarvoor heeft ze, alleen al voor dit jaar, 1,7 miljard € vrijgemaakt. Maar er zou echter nog steeds geen plan voorzien zijn waarbij dat geld omgezet wordt in gebouwde sociale woonsten… Het zal dus moeilijk worden om die 50.000 nieuwe woonentiteiten tegen 2025 te verwezenlijken. Tussen woord en daad staan ook dit jaar helaas weer enkele duizenden sociale woningen!
De Belgische overheid moet onverwijld werk maken om de lage pensioenen op te trekken zodat die mensen een kwaliteitsvol leven zonder zorgen kunnen leiden. Het is héél oneerlijk dat een gepensioneerd koppel een gezinspensioen krijgt van amper 1.656,88 € per maand (= 828,50 € per persoon) tegenover die torenhoge maandelijkse pensioenen van 3.000 en meer euro’s voor ‘hogere pieten’. En dat voor meer dan 40 jaar werken. Iedereen gelijk voor de wet? Toch niet!
Foto door Pixabay
