Tellen wij nog mee?
Kleuter, puber, volwassene… Ouder worden is van de ene levensfase in de andere glijden: onbewust en ongemerkt. Ik realiseer me maar al te goed dat ik met ouder te worden anders in het leven sta, een andere kijk heb gekregen op onze samenleving en de politiek. Zaken die vroeger voor mij o zo belangrijk leken, zijn het nu veel minder of zijn helemaal niet meer aan de orde. Ik stel mezelf vragen die fundamenteler van aard zijn en dat geeft me zin en ruimte om verder gelukkig te leven en andere keuzes te maken dan zoveel jaren geleden. Met te verouderen krijgt mijn leven ook een andere betekenis. Ik ben niet alleen rustiger en zalvender geworden, maar ook wijzer.
Mijn jeugdige nieuwgierigheid en de hunker naar geluk en status van weleer heeft nu plaats gemaakt voor spiritualiteit en zingeving. Ik ervaar nu zowat alles anders. Ik kan nu, nog meer dan voorheen, relativeren. Hoewel die opstandigheid van de late jaren 1960 meer dan eens in mij opnieuw opborrelt wanneer het gaat over oorlog, onrecht, discriminatie, fraude, leugens, bedrog… Soms vraag ik me af: “Ben ik nu veranderd of is mijn wereld veranderd en ik juist niet?”.
In Brugge is 28,30 % 65-plusser (in 2030 wordt deze bevolkingsgroep in Brugge op 33,30 % geschat). Deze bevolkingsgroep krijgt het steeds moeilijker om volwaardig maatschappelijk te participeren. De samenleving heeft het moeilijk met ons. Krijgen we wel voldoende kansen om volwaardig te participeren en kwaliteitsvol te leven? Deels wel wanneer wij, senioren, nog gezond zijn en ons nog vitaal goed voelen. Veel ouderen kunnen voor zichzelf nog opkomen. Anderen zijn daartoe niet langer in staat. Zolang wij dus geen beroep moeten doen op bijstand en hulpverleners. Maar wanneer er beroep moet gedaan worden op hulp wegens ziekte of ouderdom krijgen heel wat 65-plusseers dikwijls het gevoel dat zij niet meer meetellen of zelfs uitgesloten worden in onze maatschappij.
Een meerderheid van de ouderen kan wel tot op hoge leeftijd zelfstandig wonen. Maar hun woonst is vaak niet aangepast aan hun mogelijkheden. Groepswonen wordt onvoldoende ondersteund. Meer en meer is er sprake van discriminatie op de private huurmarkt. In hun woonomgeving zijn steeds minder bankkantoren, winkels en administratieve diensten op loopafstand gevestigd. Veel diensten zijn niet meer fysiek en zelfs telefonisch niet meer bereikbaar. Er zijn nauwelijks openbare toiletten. Het openbaar vervoer wordt teruggeschroefd. Voetpaden zijn niet altijd goed onderhouden en moeilijk begaanbaar. Veelal zijn die dan ook onbruikbaar voor rolstoel- of rollatorgebruikers. Oudere fietsers lopen sneller dodelijke verwondingen op.
De 65-plussers voelen zich meer en meer uitgesloten en worden sneller afhankelijk van anderen. De digitalisering van informatie, administratieve en sociale dienstverlening en sociaal verkeer houdt onvoldoende of geen rekening met hen. Worden zij niet buitenspel gezet? Eens de zestig voorbij lijken mensenrechten voor ons plots minder van tel. Discriminatie op basis van leeftijd is verboden. Ook de ouderen hebben recht op een kwalitatieve gezondheidszorg en een gezonde woonst. Op autonomie en op een waardig en zelfstandig leven. Geldt het verbod op mogelijke vernederende en mensonwaardige behandeling ook niet ten aanzien van ouderen? Herinner jij ook nog het controversieel voorstel einde april 2020 (tijdens de coronapandemie) van N-VA-kamerlid Koen Metsu waarin hij pleitte om de 60-plussers langer in lockdown te houden? Wat houdt ons tegen om eindelijk werk te maken van een charter van rechten voor ouderen op basis van die mensenrechtenverdragen? Waar worden ouderen in hun rechten als mens niet gerespecteerd? Bij welke instantie kunnen zij terecht met hun klacht? Hoe worden ze ondersteund bij de behandeling? Wat verwachten zij van het beleid?
Waar wacht men eigenlijk op om, naast het Kinderrechtencommissariaat, eindelijk een Ouderenrechtencommissariaat in het leven te roepen? Zo een commissariaat kan voor veel ouderen het verschil maken. Dat ouderen voor zichzelf kunnen opkomen strookt niet altijd met de realiteit. Binnen de oudere leeftijdsgroepen zijn er grote verschillen inzake leeftijd en inkomen. Ook in de opleiding en culturele achtergrond, levenservaring, familiale en sociale contacten… Elke oudere verdient respect. Er is hoge nood aan een autonome en aanspreekbare instantie.
En waarom geen minister voor senioren? Het permanent buitenspel zetten van meer dan een kwart van onze bevolking moet nu stoppen. Er is nood aan een beleid dat rekening houdt met de specifieke noden van mijn generatiegenoten. We worden te veel genegeerd. Welke politieke partij durft het aan om senioren op een verkiesbare plaats te plaatsen? Met grote nieuwsgierigheid kijk ik uit naar de samenstelling van de verkiezingslijsten in 2024. Ik ben in ieder geval kandidaat om de oudere generatie met vuur te verdedigen!
Foto door Kindel Media
