Deze dag kwam ik terecht in een rollercoaster van emoties. ‘s Morgens kregen wij de mare dat mijn schoonmoeder overleden was. Een paar uren later begon de huwelijksceremonie. Het was een emotievolle dag met een lach en een traan.
Hartelijk welkom ouders van de bruidegom, kleindochtertjes Xana en Jenna, familie en vrienden.
Velen kennen mij reeds, maar voor wie nog niet kent: ik ben de trotse vader van deze adembenemende mooie bruid.
Haar eerste schreeuw op 8 april 1986 was het begin van een leven vol verrassingen. Zij groeide op als een vrolijke opgewekte meid met een eigen willetje. En dat heeft ze goddank nog niet verleerd. Als klein meisje van amper vier jaar haalde ze heel wat kattenkwaad uit.
Maar een drietal van vele anekdotes wil ik jullie niet onthouden.
Elke zondag, vroeg in de morgen, sloop zij heel voorzichtig de trappen af naar beneden om ons niet wakker te maken. Terwijl zij kinderprogramma’s op de T.V. bekeek speelde ze met haar Barbiepoppen en met Molly, ons wit langharig hondje. Die morgen kwam ik goed uitgeslapen naar beneden. Ik schrok van wat ik zag. Ons hondje haar kopje zat volledig onder het bloed (dacht ik!). Karen kwam naar mij gelopen: “Papa, is Molly niet mooi geschminkt?”. Oef! Het was maar dat!
De andere anekdote: niet veel later, ook op een zondagmorgen in mei, kwam ze onze slaapkamer binnengelopen en vloog op, jawel, op mijn gevoeligste plek: “Papa, ik heb de goudvisjes mooi gewassen met zeep. Ze blinken weer mooi.”. Nog niet helemaal bekomen van de slag vloog ik het bed uit en stormde naar beneden. De visjes lagen roerloos op de tafel in het schuimend zeepsop. Hulp kon niet meer baten. Toen ze besefte dat er geen leven meer in de visjes zat begon ze luidkeels te huilen: “Papa, ik wil opnieuw twee goudvisjes.”. En ja, wat doe je dan als meelevende vader? ’s Namiddags met haar naar de Meifoor eendjes gaan vissen en jawel ze had prijs. Ze kreeg twee goudvisjes mee naar huis. Die visjes heeft ze niet meer gewassen.
Een laatste anekdote. Elk jaar gingen wij op vakantie met ons caravanneke. Ze verzamelde niks liever dan huisslakken. Zo ook tijdens ons verblijf in de Ardennen. Opnieuw ging ze er op slakkenjacht. Die beestjes stak ze in een bokaal. Maar ’s avonds bij het slapengaan moest die bokaal steevast naast haar bedje staan in de voortent. De volgende morgen kwamen we wakker van geschreeuw… De voortent was vergeven van mini-slakjes. Ons meisje had het deksel niet op het glas gedraaid. Die nacht hadden die slijmerds duizenden mini-slakjes gebaard.
Ik herinner mij toen je met jouw kleine voetjes op mijn voeten stond en we samen door de living dansten.
Ik herinner mij jouw eerste schooldag. Je huilde tranen met tuiten. Ik huilde met je mee. Maar de volgende dag was je niet meer te houden om naar school te vertrekken.
Ik herinner mij jouw Eerste Communie. Je was om te stelen, jij met jouw lange blonde krullen. En fier dat ik was op je.
Ik herinner mij onze vakanties in de Ardennen. Wij bouwden dammen in de Amblève en je had niks liever dan dat ik met je stoeide en je in het water zwierde.
Ik herinner mij jouw enthousiaste paardenkampen en onze uitstappen naar de zoo, de pretparken. De Efteling hebben we meermaals bezocht. Nu nog is dit jouw favoriete pretpark.
Ik herinner mij jouw muziek- en balletlessen die je wellicht inspireerden voor jouw passie ‘Burlesquedansen’.
Ik herinner mij jouw Plechtige Communie. Opnieuw was je om te stelen. Jouw optreden tijdens de kerkdienst. Minutenlang speelde jij heel alleen een prachtige aria op jouw saxofoon. Iedereen was verrast en luisterden geboeid naar de warme klanken die jij uit jouw blaasinstrument toverde. Je kon een speld horen vallen. Wat een applaus achteraf. Ja jij waart dé ster op die dag. En fier dat ik was op jou.
Ik herinner mij het einde van uw studies. Je had een moeilijke periode achter de rug. Niemand, maar dan ook niemand, dacht dat jij de eindmeet zou halen. Maar ik bleef in je geloven. Met verve behaalde jij jouw diploma. Ik was trots op jou, je gaf iedereen het nakijken.
Ik herinner mij ons samen kajakken. Steeds een verrassend avontuur met jou.
Ik herinner mij, toen ik zwaar ziek was, jouw vele bezoeken aan mij in het ziekenhuis. En vooral die namiddag dat je jouw handtas opende. Een klein kopje kwam buiten piepen: het was een puppy. “Eens je terug thuis bent zal je je niet eenzaam voelen papa en zal Timmy jou gezelschap houden” fluisterde je mij toe.
En zo kan ik maar doorgaan. Zoveel mooie herinneringen…
Mooi, liefdevol, vriendelijk, stijlvol, gracieus en galant. Die genen heeft Karen mee gekregen van haar oma, mijn moeder, die wegens haar hoge leeftijd (102 jaar) deze prachtige dag niet kan mee beleven. Dit zijn slechts een paar woorden die ik gebruik om mijn dochter te beschrijven. Ik stelde mij de vraag: kon ooit iemand concurreren met zo’n mooie vrouw? Zou ze ooit haar gelijke ontmoeten? Wie verdient haar? En ze heeft hem gevonden: hij die haar perfect aanvult. Iemand die ik graag mijn zoon heb willen noemen en nu kan ik hem schoonzoon noemen. Kristof, de grote liefde van mijn lieve meid. Jij bent de ideale partner voor Karen. Ik weet dat je haar enorm graag ziet, ja dat je zot van haar bent. Je doet al het mogelijke voor haar. Jij bent het ideale dekseltje op dat unieke potje. Het verwarmt mijn hart dat jullie nog steeds zo diep verliefd zijn op elkaar. Bedankt dat je haar zo gelukkig maakt. Jullie liefde heeft ons, grootouders, twee prachtige kleindochters – vandaag jullie bruidsmeisjes – geschonken. Blijf jullie dromen najagen. Ik wens jullie alle geluk, een sereen leven en een goede gezondheid toe.
Karen, we hebben in de voorbije 35 jaar samen veel beleefd en meegemaakt. Ik tel de eerste twee jaar niet mee, want er is niks leuks aan een vieze luier om het uur te verschonen. Je vertrouwde mij om je te dragen en je hand vast te houden zolang het nodig was. Toen kwam het moment dat ik je moest loslaten. We hebben prachtige en trieste tijden beleefd. We hebben samen gelachen en gehuild. Met de jaren zijn we steeds dichter naar elkaar toegegroeid en daarvoor ben ik je ontzettend dankbaar. Ik heb steeds het beste en het mooiste met je voor gehad, maar ik slaagde er soms niet in. Vergeef mij daarvoor. Je zult steeds mijn lieve kleine meid blijven. Zo lang ik nog te leven heb.
Tot slot wil ik, ook namens het bruidspaar, de aanwezige familie, vrienden, het personeel van deze prachtige locatie en allen die betrokken zijn bedanken om deze dag onvergetelijk te maken.
